مردمان بسیاری زیسته‌اند، خورده‌اند، خوابیده‌اند، راه رفته‌اند، آمده‌اند و رفته‌اند، بی‌آنکه نشانی از خویش بر صفحه‌ی زمین گذاشته باشند. همانان‌اند که در زمان حیات نیز در شمار مردگان بودند. زیرا هیچ چیز در آنان نزیست که از مرگ عبور کند. اما آنان که شعله‌ای در درون داشتند، با همان شعله، تاریکی اطراف خویش را روشن کردند، و شعله‌شان پس از خاموشی جسم، بر دل‌ها باقی ماند. حافظ اگر امروز هم «لسان‌الغیب» خوانده می‌شود، از آن‌روست که در گفتار خویش چیزی داشت که از ظاهر کلمات فراتر می‌رفت، و با دل‌ها سخن می‌گفت.